RE:Calamity | คลื่นภัยพิบัติก่อนหายนะ

บทนำ

ปี 1961 ที่รัฐนอร์ธแคโรไลน่า ประเทศสหรัฐอเมริกา ได้เกิดหลุมขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่า 24 กิโลเมตร ผู้คนในเมือง โกลด์สโบโร นั้นคือผู้รับเคราะห์ หลุมขนาดใหญ่ในรัฐนอร์ธแคโรไลนานั้นเป็นความผิดพลาดของการขนย้ายระเบิดนิวเคลียร์ของสหัฐอมเริกาที่เกิดพลาดขึ้นมา จนนิวเคลียร์สองลูกหล่นโหม่งพื้น 

ปี 1986 แอเรีย 51 ในเนวาดา เองก็เกิดเหตุแบบเดียวกันแต่เพราะไม่มีผู้เสียชีวิต อีกทั้งเหตการณ์นั้นยังเป็นเพียงแค่ระเบิดลุกเล็กๆ ทางรัฐบาลจึงเลือกปิดข่าวและอ้างว่าเป็นแค่การทดลองอาวุธใหม่ของทางรัฐบาล จากเหตุการณ์นั้นทำให้ผู้คนที่เคยเชื่อว่าในแอเรีย 51 มีมนุษย์ต่างดาวอยู่ก็ได้ล้มเลิกความคิดพวกนั้นไป รัฐเนวาดาที่เคยคึกคักกลายเป็นดั่งเมืองร้างภายในเวลาไม่นานหลังจากนั้น มีแค่ผู้ที่อาศัยอยู่ก่อนเท่านั้นที่ยังใช้ชีวิตตามปกติ

ในปีเดียวกันนั้นที่ ยูเครน เหตุโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ เชอร์โนบิล ระเบิดนั้นได้กลายเป็นข่าวใหญ่ทั่วโลก เหตุนั้นเกิดมาจากการที่โรงหล่อเย็นที่เตาปฏิกรณ์ที่ 4 นั้นเกิดความร้อนสูงเกิดไปจนทำให้เตาปฏิกรณ์นั้นเกิดระเบิด นั้นคือคำกล่าวของรัฐบาล 

ในปี 1999 ที่จังหวัดฮอกไกโดที่ญี่ปุ่นเองก็เกิดเหตุแบบเดียวกัน แต่ว่าสิ่งที่ต่างออกไปคือ ไม่มีการทดลองนิวเคลียร์ในฮอกไกโดรวมทั้งไม่มีโรงไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์อีกด้วย รัศมีของมันนั้นนับว่าเป็นแผลที่ใหญ่ที่สุดในโลก เพราะกินพื้นที่ตั้งแต่วักกาไน ไปถึง ฮาโกดาเตะ จุดศูนย์กลางของมันอยู่ที่เมืองโทมะ

Moira หน่วยงานอิสระที่กำเนิดขึ้นมาหลังสิ้นสุดสงครามครูเซด ได้เข้ามาในพื้นที่ของเชอรืโนบิลด้วยชุดที่สามารถทนรังสีที่ปนเปื้อนในอากาศได้ และปิดล้อมเมืองรอบๆไปด้วยเพื่อความปลอดภัย ทาง Moira ได้ทำการจัดหาที่พักให้กับผู้อพยพในเหตุการณ์ดังกล่าว โดยที่ชาวบ้านคนหนึ่งนั้นก็ได้สังเกตเห็นอะไรแปลก ๆ ในเขตพื้นที่ปิดตาย

สิ่งที่เขาเห็นนั้นคือเด็กชายที่นั่งหลบอยู่ในมุมของบ้านด้วยความกลัว เขาได้รีบแจ้งทาง Moira ให้ทำการเข้าช่วยเหลือเด็กชายคนนั้น แต่เมื่อทาง Moira มาถึงนั้นก็เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น เหตุนองเลือดที่ทำให้ทาง Moira ต้องทำการควบคุมสถานการณ์แบบที่ไม่เคยเปิดใช้งานมาก่อน Death Zone พื้นที่ปิดตายได้ก่อกำเนิดในยูเครน กินรัศมีไปมากว่า 1 ใน สามของยูเครน

ในสถานที่ปิดตายนั้นได้มีค้นพบพลังงานทางเลือกใหม่ในโลก เอ็กโซเซีย พลังงานสะอาดที่สามารถนำมาแทนเชื้อเพลิงในปัจจุบันได้ เช่นเดียวกันกับนอร์ธแคโรไลน่า และ เนวาดา ที่หลุมที่ถูกปิดตายเอาไว้นั้นก็ได้มีการค้นพบว่าเศษละออกที่อยู่ที่ปากหลุมนั้นคือพลังงานสะอาดที่บริสุทธิ์มากๆ

หลายประเทศนั้นได้ตกลงเซ็นสัญญาเพื่อร่วมมือกันค้นคว้าและวิจัยเพื่อนำมาพัฒนาเป็นเทคโนโลยีใหม่ๆ แต่ทว่าที่ปลายสุดของหลุมนั้นกลับมีความลับอีกอย่าง สิ่งมีชีวิตกลายพันธ์ุที่มีรูปลักษณ์คล้ายคลึงกับมนุษย์ ทางรัฐบาลญี่ปุ่นนั้นได้ให้ชื่อของมันเอาไว้ว่า Saigai สิ่งมีชีวิตที่ทางรัฐบาลคาดว่ามันเกิดขึ้นมาหลังจากเกิดภัยพิบัติต่างๆ 

Moira นั้นได้ตามหาผู้รอดชีวิตในเหตุระเบิดใน ฮอกไกโด ซึ่งก็พบว่ามีรอดชีวิตมาเพียงแค่ 400 กว่าชีวิตเท่านั้น และก็ได้มีชาวบ้านหลายๆคนกล่าวว่าพบเห็นนักรบแปลกๆคอยช่วยพวกเขาและจัดการกับไซไกในช่วงที่ Moira ยังไม่มา โดยที่ไม่เปิดเผยชื่อ ก่อนที่ทาง Moira จะพบกับร่างไร้สติของผู้หญิงคนหนึ่งในเขตที่มีรังสีเอ็กโซเซียที่เข้มข้น โดยที่ก็พบว่าเธอคือหญิงชราที่ได้ถือดาบเล่มหนึ่งเอาไว้ ดาบเล่มนั้นคือดาบของหน่วยรบในตำนาน Catalyst ผู้ที่คอยช่วยโลกจากเงามืดมาอย่างยาวนาน

หลังจากข่าวนั้นแพร่ออกไปนั้น Catalyst นั้นก็ได้ส่งจดหมายไปยัง Moira เพื่อทำการขอเจรจาเรื่องบางอย่าง หลังจากการเจรจานั้นสิ้นสุดลง ผู้นำของ Catalyst ก็ได้เผยตัวออกมา พร้อมกับควบรวมกับ Moiraในชื่อใหม่ของทั้งสององค์กร Escort โดยที่ Catalyst นั้นได้ถูกนำไปตั้งเป็นชื่อของหน่วยรบใหม่ ที่จะคอยประจำแต่ละประเทศเพื่อคอยเฝ้าระวัง ไซไก จากทั่วโลก

.

.

.

.

2019 ทะเลแปซิฟิก

เกาะเวกในปัจจุบันนั้นได้ถูกสร้างใหม่โดย Escort เป็นศูนย์ฝึก โดยที่จะนำผู้ที่มีความสนใจหรือมีถูกช่วยเหลือเอาไว้ที่ไร้บ้านและที่พึ่ง ทาง Escort นั้นได้จัดเตรียมเอาไว้ให้หมดแล้ว 

เด็กสาวที่ไว้ผมสั้นสีขาว สวมแว่นตาทรงกลม สวมเสื้อกันหนาวสีขาวแถบสีฟ้า เธอเดินอยู่ริมเมืองเดย์เบรก หรือก็คือฮอกไกโดในตอนนี้ที่เหลือแต่ซาก ซึ่งจุดที่โดนน้อยที่สุดก็คือ ฟุคุชิมะ เธอได้เดินหาของกินจากร้านแถวๆห้างสรรพสินค้า ซึ่งก็ได้เครปมาก่อนที่จะหาที่นั่งกิน 

เธอได้รับประทานเครปนั้นอย่างช้าๆ ซึ่งใช้เวลาประมาณ 10 นาทีเครปนั้นจึงหมดลง เมื่อทิ้งขยะเสร็่จนั้นเธอก็ได้เดินตรงไปยังท่ารถไฟโดยที่ตอนนี้นั้นไม่มีใครใช้งานเท่าไหร่เนื่องจากว่าเป็นเขตอันตรายทำให้ผู้คนต่างกลัวการถุกลอบโจมตีระหว่างทางได้ 

เด็กสาวได้เดินไปกดโคล่ามาดื่มจนหมดกระป๋องในเวลาไม่นาน เธอได้รูัสึกได้ว่าบางอย่างกำลังมา เธอโยนกระป่องโคล่าออกไปทางด้านหลังพร้อมกับควักปืนจากด้านในเสื้อกันหนาวออกมาเป็นปืนพก .50 ออกมาและเล็งด้วยสองมือพร้อมทำการยิงใส่ประป๋องนั้นจนตัวที่ซ่อนอยู่โผล่ออกมา แรงรีคอยล์ของปืนทำให้เด็กสาวปลิวตีลังกาไปด้านหลังในตอนที่เธอกำลังลอยอยู่ก็ได้หลับตาลงพลางคิดอะไรสักอย่างก่อนที่จะลืมตา

“ไหน ๆ พรุ่งนี้ก็ไปที่ Escort แล้วนี่ ขอสร้างผลงานปราบไซไกสักตัวก็แล้วกัน” เด็กสาวเอ่ยพร้อมกับปากกระบอกที่เล็งไปยังทิศทางเดิมที่ตอนนี้ได้มีปีศาจขนาดใหญ่โผล่ออกมา เธอไม่ลังเลลั่นไกปืนในมือของเธอทันที

สำนักงานของ Escort

“งั้น ไซไกที่ตายลงใน ฟุคุชิมะ ก็ผีมือเธอสินะ” หญิงสาวผมสั้นสีม่วงเข้ม อกกระดานสวมแว่นตาสีเหลี่ยมกรอบสีน้ำเงินในชุดสาวออฟฟิศได้ถามกับเด็กสาวตรงหน้าที่ตอนนี้นั่งอยู่ในห้องสอบสวนของ Escort

“ค่ะ” เด็กสาวตอบกลับไปห้วนๆ

“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่ามีไซไกอยู่ตรงนั้น ทั้ง ๆ ที่ทางเราเองยังไม่ได้รับสัญญาณแจ้งเลย”

เพราะว่าตอนที่เดินอยู่ริมถนนเห็นว่าหิมะมันแหวกเป็นรอบแบบแปลกๆค่ะ แถมยังเดินตามหนูแบบไม่หยุดเลยด้วย ก็เลยค่อนข้างมั่นใจค่ะว่าไม่ใช่เรื่องปกติ เพราะหนูอยู่ในฟุคุชิมะ มาทั้งชีวิตย่อมต้องรู้ว่าอะไรไม่ปกติอยู่แล้วค่ะ” เด็กสาวตอบกลับออกมา

“จากรายงานของหน่วย Catalyst บอกว่าเธอฆ่ามันด้วยตัวคนเดียวก่อนที่หน่วยจะไปถึงนี่เรื่องจริงเหรอ” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับลืมตาขึ้นมาทำให้เห็นดวงตาสีม่วงของเธอ

“ค่ะ ถ้าไม่เชื่อจะลองถามพนักงานที่สถานีเอาก็ได้นะคะ” เด็กสาวเอ่ยก่อนที่จะแกะลูกอมที่พกในกระเป่าเสื้อกันหนาวมากินโดยไม่ไว้หน้าหญิงสาวตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

“ถึงจะยืนกรานแบบนั้น แต่เรื่องแบบนี้มันน่าเหลือเชื่อเกินไ-” ในตอนที่หญิงสาวกำลังโวยวายอยุ่นั้นจู่ๆประตูก้ได้เปิดออก

ชายผมสีทองในชุดสูทสีขาว ดวงตาของชายคนนั้นมีสีขาวที่ข้างซ้ายและตาสีเขียวที่ด้านขวา เดินเข้ามาด้านในห้อง ก่อนที่หญิงสาวตรงหน้าจะรีบทำความเคารพ

“ขออภัยที่ไม่ได้แจ้งเรื่องนี้ค่ะ ท่านประธาน” หญิงสาวเอ่ยขอโทษกับชายตรงหน้า

“ไม่ต้องสอบสวนแล้วล่ะ ลินดา ฉันว่าสิ่งที่เด้กคนนี้พูดเป็นเรื่องจริงน่ะ” ประธานได้ตอบกลับด้วยท่าทางสบายๆเพื่อไม่ให้ลินดาเครียดเกินไป

‘คนนี้น่ะเหรอ ประธานของ Escort ที่เขาล่ำลือกันว่าไม่มีใครรู้ชื่อจริง ๆ น่ะ’ เด็กสาวคิดขึ้นในหัวของตนเองก่อนที่ประธานจะเดินตรงมาที่เธอ

“น่าประทับใจมากเลยครับที่สามารถขัดการกับไซไกได้ด้วยตัวคนเดียว” ประธานเอ่ยด้วยความเป็นมิตร

“ค่ะ” เด็กสาวเอ่ยตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจจนทำเอาประธานแปลกใจที่เด็กสาวตรงหน้านั้นไม่มีอาการประหม่าใดๆ

“เป็่นคนที่น่าสนใจดีนะครับ จะว่าอะไรไหมถ้าขอทราบชื่อของเธอหน่อยน่ะ” ประธานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“โคซากิ มิทซึกิ อายุ 14 ปีค่ะ” มิทซึกิหรือก็คือเด็กสาวได้ตอบกลับประธานไปแบบที่ดูไม่ค่อยเป็นทางการเท่าไหร่จนลินดาที่อยู่ด้านข้างนั้นเกิดฉุนขึ้นมาแต่ก็ได้ถูกประธานใช้มือห้ามเอาไว้ก่อน

“เป็นชื่อที่ดีเลยนะครับ ถ้าไม่รังเกียจ สนใจมาทำงานกับเราไหมครับ คุณโคซากิ” ประธานเอ่ยด้วรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“ไม่ขอปฏิเสธก็แล้วกันค่ะ” มิทซึกิตอบตกลงโดยไม่ได้มีข้อโต้แย้งเพราะเธอเองก็คิดที่จะสมัครเข้าที่นี่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เพราะเธอตัวคนเดียวมาตั้งแต่ห้าขวบเพราะพ่อกับแม่หายตัวไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ คำพูดสุดท้ายของพวกเขาคือ “พ่อกับแม่จะไปนานหน่อย ลูกรออยู่ที่บ้านนะ ถ้าพ่อกับแม่ไม่กลับมา ค่าเลี้ยงดูทั้งหมดอยู่ที่เตียงของแม่นะ” 

“โห เป็นคนที่น่าสนใจดีนะครับ” คำตอบที่ตรงไปตรงมาของมิทซึ กินั้นทำเอาประธานเกิดชอบขึ้นมาเพราะเขาไม่เคยเจอเด็กคนไหนที่มีความมุทะลุแบบนี้มาก่อนในชีวิต

“จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกันนะคะ” มิทซึกิเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

“ลินดา ยังไงก็รบกวนพาเด็กคนนี้ไปโซนหอพักด้วยนะครับ” ประธานเอ่ยขึ้น

“รับทราบค่ะ ประธาน” รินดาตอบรับคำสั่งของประธานก่อนที่จะพามิทซึกิไปด้านนอก